Henk Voskuil sluit zijn kapperszaak in Epe. Daarmee komt na ruim 53 jaar een einde aan herenkapsalon H. Voskuil aan de Beekstraat 10. “Ik kon het niet meer opbrengen. Nadat de kapperszaken weer open mochten, heb ik ook geprobeerd om weer aan het werk te gaan, maar na enkele dagen werd het me teveel.” >>> Update 17-6-2020
Hoe geliefd Henk Voskuil is, bleek nadat hij ons benaderde of we een persbericht wilden schrijven over de sluiting van zijn zaak. Dit persbericht leidde tot een storm aan reacties, van bekenden en klanten, maar ook van andere nieuwsmedia: tot aan de NOS toe wilden ze ‘de kapper uit Epe’ spreken. Henk zette begrijpelijkerwijs al snel een stop op alle aanvragen; hij wilde alle drukte nu juist ontlopen. Hieronder kunt u het bedoelde persbericht lezen, aangevuld met wat extra achtergrondinformatie en anekdotes.
Henk is zichtbaar aangedaan als hij zijn verhaal doet: “Een tsunami aan telefoontjes en klanten, mensen niet meer in hun jas mogen helpen, geen hand mogen geven; al die regeltjes, ik snap ze, maar kon er niet mee omgaan, lag er ’s nachts wakker van. Na enkele dagen heb ik afgelopen vrijdag de deur gesloten en een briefje opgehangen. Een rare manier om zo afscheid te nemen, maar ik kon niet anders.”
Politiepet
Het scheelde maar een haartje of Henk Voskuil had een carrière als politieman gehad. Hij was al door de voorselectie, maar als 16-jarige nog iets te schriel en de dienstdoende commandant vroeg hem om een jaar later terug te komen. Daarop besloot Henk om zijn vader, die ook Henk heette, in de kapperszaak te gaan helpen. Zoon Henk had net daarvoor, in 1967, zijn mulodiploma van de chr. mavo aan de Haverkampsweg in ontvangst mogen nemen. “Eerder al hielp ik op zaterdagmiddag mijn vader in de zaak: klanten inzepen, de kapmantel omdoen, afrekenen een boodschapje halen, dat werk. Vaak haalde ik bier voor klanten die in de zaak zaten te knobbelen, dat is een soort luciferspel. Ik vond het allemaal even leuk, de sfeer was prima en ik klikte goed met m’n vader. Het werd dus het kappersvak en niet de politiepet.”
‘Het voelt raar om een briefje op te hangen, alsof je mensen in de steek laat’
Bijna 100 jaar kapperstraditie
Met het sluiten van de kapperszaak van Henk Voskuil komt er een eind aan bijna 100 jaar kapperstraditie aan de Beekstraat 10. Al in 1927 begon kapper Van Koot er met een zaak, waar vader Voskuil in 1945 ging werken als knecht. Mevrouw van Koot had in hetzelfde gebouw een dameskapsalon. In 1955 huurde vader Voskuil de zaak van Van Koot en werkte sindsdien zelfstandig, tot hij in 1976 op 56-jarige leeftijd overleed aan een hartkwaal en zoon Henk de kapperszaak voortzette. “Dat was een zware tijd. Mijn vader en ik deden alles samen, we waren helemaal op elkaar ingespeeld. Ik deed toen het werk wat we voorheen met z’n tweeën verrichtten. Ik was 25, je dendert gewoon door, druk of niet.”
Lesbisch
“Het is een prachtig vak. De sociale contacten heb ik altijd leuk gevonden. Je komt allerlei mensen tegen en je blijft op de hoogte van het reilen en zeilen in een dorp. Ik zou je de nodige anekdotes kunnen vertellen, maar niet alles is uiteraard geschikt voor de krant.”
Twee voorbeelden wil hij wel kwijt. “Op een dag hoorde ik dat een klant van me naar het ziekenhuis was gebracht. Eind van de middag kwam zijn schoonzoon voor een knipbeurt. Ik informeerde hoe het met zijn schoonvader was. “Weten ze al wat hij heeft?” Het antwoord was verrassend: “Hij heeft last van lesbisch en ligt in como.” De man bedoelde ‘epilepsie’ en ‘coma’. Probeer dan je gezicht maar eens in de plooi te houden als je in de spiegel ziet dat andere klanten proestend achter hun krant wegduiken.”
Een ander voorval herinnert Henk zich eveneens als de dag van gisteren. Hij begint al bij voorbaat te glunderen wanneer hij het verhaal begint te vertellen. “Een klant kwam eens trots binnen stappen. Mijn vader vroeg hem: “Ga je trouwen vandaag?” “Ja”, was het antwoord, “eerst pier’n halen en dan toeks’n.” Hij bedoelde: ‘Eerst de papieren halen en dan ‘foeksen’ [dialect voor geslachtsgemeentschap, red].
In 2004 brak Henk zijn arm na een valpartij tijdens een schaatstocht op de Weissensee. Wat volgde waren tien weken van revalidatie. Toen hij weer begon, was dat eerst voorzichtig met een paar klanten op afspraak. “Dat had ik 20 jaar eerder moeten doen. Vanaf toen werkte ik uitsluitend op afspraak, heel overzichtelijk.”
‘Nooit met tegenzin naar het werk’
Al die jaren, vanaf 1967 dus, werkte Henk vanuit de bekende kapperszaak aan de Beekstraat in Epe. Na het overlijden van zijn vader runde Henk de zaak een tijdje samen met zijn vrouw Trudie, die destijds datatypiste was bij drukkerij Hooiberg in Epe. “Zij had minder met het kappersvak en begon in de jaren ’80 de wolwinkel ‘3 Suisses’. Ik ben toen tot 1997 vanuit de zijvleugel in het gebouw gaan knippen.”
Trudie overleed in 2003 en ook nadien bleef Henk het kappersvak trouw. “Ik heb het al die jaren naar m’n zin gehad, ging nooit met tegenzin aan het werk. Je maakt een praatje, deelt soms lief en leed met mensen; die sfeer bevalt me. In september hoop ik 70 te worden. Ik had het graag tot die tijd volghouden en er dan een punt achter gezet, maar het is beter zo. Ik dacht dat ik het allemaal wel aankon en ben op 11 mei, toen we weer open mochten, gewoon begonnen met knippen, maar ik raakte zó gestrest dat ik vorige week besloten heb om de deur achter me dicht te doen. Ik zou er zelf aan onderdoor gaan.”
Hoe ziet Henk de toekomst voor zich? “Eerst dit maar eens laten bezinken. Rustig aan doen, een beetje op de kleinkinderen passen, misschien de kinderen links en rechts wat helpen, af en toe vissen, met mijn vriendin Gerry fietsen, af en toe lekker op vakantie; al die dingen hoop ik nog lang te mogen doen.”
Vertrouwensband
De sfeer van de jaren ’50 en ’60 is nooit weggeweest aan de Beekstraat 10. Wie er ooit is geweest, ziet de antieke kapperstoog, de brylcreem en het klassieke scheermes haarscherp voor zich. De aimabele Henk Voskuil hoorde bij die sfeer. Henk kan goed luisteren, maar zat zelf ook nooit verlegen om een praatje als klanten daar behoefte aan hadden. Veel van die klanten bleven hem trouw en werden, net als hij, een dagje ouder. “Je hebt een vertrouwensband. Daarom ook vind ik het zo moeilijk om op deze manier de zaak te moeten sluiten”, aldus Henk. “Normaal geef je een afscheidsreceptie en kun je persoonlijk afscheid nemen. Het voelt raar om een briefje op te hangen, alsof je mensen in de steek laat. Ik kon het echt niet opbrengen om iedereen af te bellen. Daarvoor is het nog te emotioneel. Dat is nog het ergste, niet het stoppen, maar dat je geen goed afscheid kunt nemen van je klanten. Graag wil ik daarom langs deze weg alle klanten hartelijk bedanken voor hun vertrouwen en steun in al die jaren.”
Tekst: Ton Brands
Foto: Gerrit Tenkink